Nepal - hoe het verder ging
Alweer ruim drie maanden geleden werd Nepal getroffen door die allesverwoestende aardbevingen. Het besef dat we zelf ternauwernood aan de ramp ontsnapt zijn, maar vooral het gevoel van machteloosheid heeft langzaam een plekje gekregen. Van dagelijks het nieuws bijhouden ging ik over tot om de week het internet afsurfen, om tot de conclusie te komen dat men ook in de journalistieke wereld overgaat tot de orde van de dag. Nepal had geen nieuwswaarde meer, het leed van duizenden mensen raakte weer in vergetelheid, zoals dat helaas bij ontzettend veel treurige situaties wereldwijd gebeurt. Nepal raakte zo steeds meer op de achtergrond, totdat ik begin juni eindelijk bericht kreeg van Kamala, de directrice van het schooltje waar ik zou gaan werken.
Uit eerste hand hoorde ik nu dat ook in Nepal het leven langzaam hervat wordt. Dagelijks zijn er naschokken en de mensen zijn ontzettend angstig om hun woning, als deze er nog staat, te betreden. De meeste huizen zijn echter zodanig beschadigd dat deze onbewoonbaar zijn en de bevolking leeft voornamelijk in tenten. Toch doet men er alles aan om zoveel mogelijk terug te keren naar wat ooit de normale situatie was. Per 31 mei zijn de scholen weer open: kinderen krijgen les in de open lucht of in tenten. NGO's en andere hulporganisaties zijn ontzettend hard aan het werk om overal hulp te bieden, echter blijft het moeilijk om afgelegen dorpen te bereiken. Zeker nu het regenseizoen in volle gang is en aardverschuivingen het transport alleen maar meer bemoeilijken.
Kamala en ik mailen regelmatig, we vertellen elkaar over onze levens en ik wil vooral heel graag weten hoe de situatie zich ontwikkelt. Ik durf soms nauwelijks eerlijk antwoord te geven op de vragen die zij over mijn leven en werk hier stelt, een soort schaamte maakt zich dan van mij meester omdat ik me enorm besef in wat voor luxe ik leef. Kamala spreekt iedere mail weer haar hoop uit dat ik binnenkort alsnog naar Nepal afreis en dat ze me daar met open armen zal ontvangen. Ik leg haar uit dat dit op korte termijn echt niet mogelijk is, maar dat ik haar graag nu al een deel van het ingezamelde geld wil sturen zodat zij hiermee direct de kinderen en dorpsgenoten kunt helpen. Haar reactie stroomt over van diepe dankbaarheid en wederom voelt dat heel dubbel: blijdschap dat je iets kunt doen en tegelijkertijd weer het besef dat het oneerlijk verdeeld is in deze wereld.
Via Western Union stuur ik half juni €1000,- naar Kamala. Al enkele dagen na het verzenden van het geld, krijg ik via Western Union een bevestiging dat het geld afgehaald is. Daarna hoor ik echter bijna een maand niets van haar. De twijfel slaat toe, er zou toch niets fout gegaan zijn? Zou het allemaal één grote scam zijn? Maar dan ontvang ik, terwijl ik in Polen ben, een hartverwarmende mail. Ik schaam me een beetje dat ik getwijfeld heb, juist ik ben altijd zo vol van vertrouwen in de medemens en dat blijkt ook nu gewoon het geval.
De reden voor haar late reactie is een belangrijke reis naar India en het feit dat ze sinds kort een viertal kinderen onder haar hoede heeft genomen. Hun vader is na de aardbeving met een andere vrouw vertrokken en Kamala kon het niet over haar hart verkrijgen deze kinderen op straat te laten staan. Ze vertelt uitvoerig hoe ze het geld heeft besteed en vertelt iedere keer weer hoe vreselijk blij ze ermee zijn. Ze vertelt dat één van de inwoners van het dorp kanker heeft en dat 20.000 rupee (zo'n €180,-) gebruikt is voor een levensreddende behandeling. Padma, de vrouw in kwestie, was eeuwig dankbaar voor deze onverwachte hulp. Verder is er geld gebruikt om de school te repareren en heeft ze de inwoners van het dorp rijst en biscuits geschonken omdat het grootste deel van de inwoners onvoldoende middelen heeft om zelf voor eten te zorgen.
Vooraf heb ik aangegeven dat Kamala naar eigen inzicht mag bepalen hoeveel zij wil doneren aan de Satprayas Organisation, de stichting voor gehandicapte kinderen. Zij gaf aan dat ze het ontzettend moeilijk vond om daar zelf over te beslissen en vroeg mij een bedrag te noemen. Uiteindelijk heeft ze zo'n €225 overhandigd aan de directeur van de stichting en stuurde een aantal foto's mee. Via facebook kreeg ik van de directeur een lief bericht waarin hij schreef zeer ontroerd te zijn door deze gift en dat het zal worden benut om de kinderen o.a. nieuwe kleding te geven en hulpmiddelen die zij nodig hebben.
Uit eerste hand hoorde ik nu dat ook in Nepal het leven langzaam hervat wordt. Dagelijks zijn er naschokken en de mensen zijn ontzettend angstig om hun woning, als deze er nog staat, te betreden. De meeste huizen zijn echter zodanig beschadigd dat deze onbewoonbaar zijn en de bevolking leeft voornamelijk in tenten. Toch doet men er alles aan om zoveel mogelijk terug te keren naar wat ooit de normale situatie was. Per 31 mei zijn de scholen weer open: kinderen krijgen les in de open lucht of in tenten. NGO's en andere hulporganisaties zijn ontzettend hard aan het werk om overal hulp te bieden, echter blijft het moeilijk om afgelegen dorpen te bereiken. Zeker nu het regenseizoen in volle gang is en aardverschuivingen het transport alleen maar meer bemoeilijken.
Kamala en ik mailen regelmatig, we vertellen elkaar over onze levens en ik wil vooral heel graag weten hoe de situatie zich ontwikkelt. Ik durf soms nauwelijks eerlijk antwoord te geven op de vragen die zij over mijn leven en werk hier stelt, een soort schaamte maakt zich dan van mij meester omdat ik me enorm besef in wat voor luxe ik leef. Kamala spreekt iedere mail weer haar hoop uit dat ik binnenkort alsnog naar Nepal afreis en dat ze me daar met open armen zal ontvangen. Ik leg haar uit dat dit op korte termijn echt niet mogelijk is, maar dat ik haar graag nu al een deel van het ingezamelde geld wil sturen zodat zij hiermee direct de kinderen en dorpsgenoten kunt helpen. Haar reactie stroomt over van diepe dankbaarheid en wederom voelt dat heel dubbel: blijdschap dat je iets kunt doen en tegelijkertijd weer het besef dat het oneerlijk verdeeld is in deze wereld.
Via Western Union stuur ik half juni €1000,- naar Kamala. Al enkele dagen na het verzenden van het geld, krijg ik via Western Union een bevestiging dat het geld afgehaald is. Daarna hoor ik echter bijna een maand niets van haar. De twijfel slaat toe, er zou toch niets fout gegaan zijn? Zou het allemaal één grote scam zijn? Maar dan ontvang ik, terwijl ik in Polen ben, een hartverwarmende mail. Ik schaam me een beetje dat ik getwijfeld heb, juist ik ben altijd zo vol van vertrouwen in de medemens en dat blijkt ook nu gewoon het geval.
De reden voor haar late reactie is een belangrijke reis naar India en het feit dat ze sinds kort een viertal kinderen onder haar hoede heeft genomen. Hun vader is na de aardbeving met een andere vrouw vertrokken en Kamala kon het niet over haar hart verkrijgen deze kinderen op straat te laten staan. Ze vertelt uitvoerig hoe ze het geld heeft besteed en vertelt iedere keer weer hoe vreselijk blij ze ermee zijn. Ze vertelt dat één van de inwoners van het dorp kanker heeft en dat 20.000 rupee (zo'n €180,-) gebruikt is voor een levensreddende behandeling. Padma, de vrouw in kwestie, was eeuwig dankbaar voor deze onverwachte hulp. Verder is er geld gebruikt om de school te repareren en heeft ze de inwoners van het dorp rijst en biscuits geschonken omdat het grootste deel van de inwoners onvoldoende middelen heeft om zelf voor eten te zorgen.
Zo dankbaar als Kamala zich naar mij uit voor deze donatie, zo dankbaar ben ik iedereen nog steeds die een bijdrage aan mijn inzamelingsactie geleverd heeft. Hoewel ik geloof dat een donatie aan een grotere hulporganisatie ook goed kan zijn, dat heb ik immers direct na de ramp ook gedaan bij het Rode Kruis, vind ik het ontzettend mooi om concreet terug te zien waar het geld terecht komt. Van de €1750 die ingezameld is staat nu nog €550 klaar om op een later moment aan Kamala te schenken. En hoewel ik weet dat plannen maken soms tot teleurstellingen leidt, durf ik nu wel uit te spreken dat ik volgend jaar april, tijdens mijn grote reis, hoogstwaarschijnlijk weer naar Nepal af zal reizen om nu hopelijk wel persoonlijk het resterende bedrag te overhandigen!
Voor wie overigens geïnteresseerd is in een overzicht van de huidige situatie en de werkzaamheden van hulporganisaties in Nepal http://giro555.nl/dit-is-wat-de-hulporganisaties-in-nepal-nu-doen/
Reacties
Een reactie posten
Laat hier een berichtje voor mij achter