Lapland

We zijn net twintig minuten onderweg en begeven ons ergens op het drukste stukje snelweg van West-Nederland als ik van achteruit de auto hoor kreunen: "Oh nee, weet je wat ik nu vergeet?" Haar ID-kaart kan het niet zijn, mijn dwangneurose op het gebied van reisdocumenten heeft me er al van verzekerd dat die mee is. Het kan in mijn beleving nooit iets zijn dat niet of op de luchthaven of op plaats van bestemming te koop is. "Mijn kunstgebit!" verzucht ze. Oké, misschien niet. "Omdraaien?" kijkt mijn tante vragend.
"No way, dat redden we niet met deze drukte. Helaas oma, je eet maar een week soep..." 



Het is eind februari als ik met mijn oma op weg ben naar Schiphol. Precies een week geleden vierden we haar drieëntachtigste verjaardag, en nu zit ze, zonder kunstgebit, achterin de auto op weg naar haar droom. Het begon allemaal ergens voor de zomer, het uitspreken van haar wens dat ze zo graag nog eens naar de sneeuw zou willen. Het liefst in een huisje bovenop een berg. Alleen. Oostenrijk en Duitsland kwamen, ondanks de kwalificaties sneeuw en bergen, niet door de selectie. Lapland leek haar wel wat; noorderlicht, sledehonden, ze had het allemaal al gegoogeld op haar tablet. En daar kwam ik in beeld; want wilde haar reislustige kleindochter niet toevallig ook die kant op?

En zo geschiedde het. Oma en ik, samen op weg naar Lapland. Oma en ik hebben een sterke band en wat is het bijzonder om samen naar zo'n avontuur toe te leven! En hallo, hoe stoer is het dat je met 83 jaar gewoon je koffertje nog inpakt na al járen niet meer in het buitenland te zijn geweest, zo op pad gaat. Dan mag je best je kunstgebit vergeten. Kwam overigens nog goed hoor, het voordeel van een grote familie. Oom en zijn vriendin haalden het snel op bij oma thuis en kwamen het nog even afgeven bij Schiphol. Fijn, konden we tóch compleet op pad.


We komen 's avonds aan in Rovaniemi, de stad die precies op de poolcirkel ligt en bekend staat als de woonplaats van de kerstman (echt waar, kom ik op terug). Onze huurauto staat al even warm te draaien buiten en dat is heel fijn, want de thermometer tikt -15 aan. We rijden een half uur en vinden een stukje off-road ons huisje. Het duister houdt nog een hoop voor ons verborgen, maar bij de eerste aanblik van deze rode hut omringd door hoge dennebomen bedekt met een dikke laag sneeuw, zijn we verliefd. En wanneer we de volgende morgen wakker worden, zien we pas echt in wat voor winterdroom we terecht zijn gekomen.










Namman Maja ligt aan de Välijoki rivier en hoewel het toch dichtbij de doorgaande weg ligt, voel je je volledig afgezonderd van de buitenwereld. Rovaniemi is de grootste stad en de enige mogelijkheid tot kleine inkopen is de benzinepomp op 20 minuten rijden. We genieten van de eerste rit bij daglicht en verbazen ons over de weidsheid, de ruimte en vooral over het waanzinnige sneeuwlandschap. En had ik al gezegd hóe blij we waren met ons huisje? We porren 's middags de open haard op en kijken glunderend naar buiten met onze handen om een warme kop chocolademelk heen. We laten allebei de gordijnen in onze slaapkamers open zodat we 's ochtends wakker worden met het mooiste uitzicht op de besneeuwde bomen. En iedere dag kruip ik even in de sauna om vervolgens poedelnaakt in de sneeuw af te koelen. Hallo Lapland!







We slaan her en der weggetjes in, leidend naar niets en toch alles...





's Avonds pak ik me warm in en ga gewapend met mijn statief en camera naar buiten. Het is koud, enorm koud en terwijl mijn camera ruim een halve minuut af staat te drukken om de prachtige sterrenhemel vast te leggen, spring ik op en neer en zwaai ik met mijn armen om niet teveel af te koelen. Het is -29 en mijn wimpers zijn bevroren. Maar de kou is snel vergeten als ik op mijn camerascherm kijk. Ik zie een groene zweem en mijn hart begint sneller te slaan. Ik werp blik op de hemel boven de rivier en ren naar onze cottage om oma te halen. Het noorderlicht! Met tranen in mijn ogen sta ik naar boven te kijken hoe groene golven voorzichtig langs de hemel bewegen. Oma hoopt op meer, op de felgekleurde hemel die we vaak zien op foto's en video's, maar dit is al een prachtig cadeautje. Ik blijf buiten tot ik echt voel dat mijn botten verkleumen en ben zó dankbaar dat we dit mochten zien. En wanneer ik halverwege de week 's nachts rond drieën uit bed kruip voor een toiletbezoek, zie ik op mijn telefoon een melding van de noorderlicht-app. Ik trek mijn warme kleren over mijn pyjama aan en glip naar buiten. En weer licht de hemel op in vele tinten groen...








Oma en ik hebben van tevoren afgesproken dat ik er ook vooral lekker alleen op uit ga. Immers is het oma's oorspronkelijke wens om alleen in dat huisje-op-de-berg-met-veel-sneeuw te zijn, en ook in dit huisje aan de rivier vindt ze het heerlijk om alleen naar buiten te turen. Ik heb via Couchsurfing contact gelegd met Ari, een rasechte Fin (inclusief geweldig accent) en hij neemt me mee de Finse natuur in. Eerst wandelen we door wat 's zomers een rivierengebied is. Woeste stromen zijn nu bevroren tot vreemd gevormde heuvels en Ari vertelt honderduit. Wat ik geweldig vind aan Finland is dat er op veel plekken zogenaamde lean-to hutten zijn, halfopen houten hutjes waar je 's zomers gewoon kunt slapen en 's winters even kunt rusten, met ervoor een vuurkuil. Finnen zijn er gek op: thermosfles warme drank mee, worstjes om te grillen en hop...meer heb je niet nodig. We klimmen naar de top van een heuvel, maken sneeuwengels, zien hoe de arctische zonsondergang inzet. Die laatste duurt lang, dus terwijl de lucht langzaam van kleur verschiet, binden we de lange latten onder en gaan nog een stuk langlaufskiën. Ari vergeet even dat we een heuvel af moeten en ik ben blij dat ik nog vier jaar heb voor de volgende Olympics. Eenmaal op de uitgestrekte vlakte is het genieten, wat is het hier mooi...









De volgende dag heb ik wederom via Couchsurfing een outdooractiviteit gepland, ditmaal met Mari, een reislustige vrouw van mijn leeftijd. Ik pik haar op in het centrum van Rovaniemi en we rijden naar een buitengebied om daar met sneeuwschoenen een heuvel te beklimmen. We zoeken onze weg door het prachtige bos en na een intensieve tocht naar boven, hebben we prachtig uitzicht over de vallei.









Hoewel veel buitenactiviteiten te intens zijn voor oma, gaan we iedere dag in ieder geval een stuk rijden en genieten we samen van de prachtige landschappen. De volgende dag nemen we de omgeving op de allerbeste manier in ons op: vanaf een echte hondenslee. We krijgen dikke pakken aan, oma wordt lekker ingestopt in de slee en ik krijg de eervolle taak om als musher ons hondenteam aan te sturen. Vijf Alaskan Huskies staan enthousiast te blaffen en springen en als het teken wordt gegeven, voel je de enorme energie vrij komen. We rijden over bevroren vlaktes en meren en door dennenbossen en het is genieten, opgaan in en één worden met de natuur. En ervaring om niet meer te vergeten.











In Nederland boekten we onze huskysafari al en helaas kom ik er pas later achter dat er een huskyfarm is die nóg beter bij onze wensen past. Hoewel we hier niet meer kunnen boeken gezien onze al geboekte tour, besluit ik om als auteur voor The Boho Guide toch een afspraak te maken om deze plek in ieder geval te bekijken. Ik word hartelijk ontvangen door Aksana, de vrouw achter Yoga Nature. Met haar man runt ze, na samen jaren de wereld over gereisd te hebben, dit kleinschalige familiebedrijfje. Hun huis staat op de oever van een meer en van hieruit organiseren ze huskytochten voor maximaal mensen tegelijk, yogalessen, hondenwandelingen en 's zomers verzorgt Aksana zelfs meerdaagse tochten in de wildernis waarin yoga en verbinding met de natuur centraal staat. Tot mijn grote verrassing mag ik Aksana van alles vragen over hun leven en onderneming vanuit de leukste plek: de hondenslee! Samen spannen we de honden in, ditmaal Siberische husky's, en vanuit de slee hoor ik het bijzondere verhaal van deze familie. Ik ben onder de indruk hoe zij hun passies samen hebben gebracht en dit nu delen met anderen en ik geniet van de tocht...




Zoals eerder genoemd, woont in Rovaniemi de kerstman. "Ja, maar Kelly, even als volwassenen onder elkaar...de kerstman bestaat toch niet?" Toch wel, want er is hier een heel dorp voor hem ingericht. Oma wil het graag zien dus gaan we op pad. We bedanken voor de eer om met de kerstman op de foto te gaan, maar bekijken wel het postkantoor waar je dus écht een brief naartoe kunt sturen. Het is voor kinderen best leuk, maar wij vinden het toch vooral erg kitsch en worden toch blijer van dennenbomen en sneeuw. Dus rijden we terug en gaan we aan de rivier winters picknicken. Ik stook een vuurtje, we drinken thee en eten koekjes. Het Lapse Leven is mooi...





Het einde van ons winterse avontuur nadert veel te snel, ik wil nog niet weg van deze plek van rust en eenvoud. Ik trek er nog één keer op uit om alles in me op te nemen, om die zonsondergang vast te leggen, de kou op mijn wangen te voelen. Oma staart nog namiddag naar buiten, de indrukken verwerkend. Wat hebben we een onvoorstelbaar mooie week gehad herinneringen voor het leven gemaakt.








Het valt me na bijna iedere reis, lang of kort, ver weg of dicht bij, vaak wat zwaar om terug te keren. Iedere keer dat ik me in het onbekende stort, gebeurt er iets met me. Lapland vormt hierop geen uitzondering; ik zou nog weken kunnen dwalen, ontmoeten en op kunnen gaan in de natuur. Toch is het voor nu goed, ik neem deze unieke ervaringen mee naar huis en ben dankbaar dat ik dit met mijn lieve omaatje heb kunnen delen. En zoals ook het voorjaar straks nieuw leven met zich meebrengt, weet ik dat er ook in mijn leven weer nieuwe mogelijkheden en kansen staan te wachten. Het is soms even wachten tot ze tot volle bloei komen, maar ze zijn er. En die belofte is voor nu voldoende...



Reacties

  1. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Kelly, wat kun jij beeldend schrijven en wat bijzonder om dit met je oma gedaan te hebben! Geweldig! En zeker blijven schrijven over je wereldreis. Je hebt er een trouwe volger bij)) Liefs mams van El

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat een superlieve reactie, leuk om te horen dat het met plezier gelezen wordt! Dankjewel en dat blijven schrijven komt helemaal goed! Liefs!

      Verwijderen

Een reactie posten

Laat hier een berichtje voor mij achter

Instagram