Van kaap tot kaap

Terwijl ik hier op het vliegveld van Auckland wacht op mijn vlucht, dwalen mijn gedachten af naar een week geleden. Ik hoef mijn ogen maar te sluiten en ik ben weer terug. De wind speelt met mijn haren, de zon brandt op mijn gezicht en als ik diep inadem, kan ik de zilte zee haast proeven. Voor me zie ik hoe de Tasmanzee en Pacifische Oceaan samensmelten in een woeste golvenmassa en kleurenspel van blauwtinten. Hier, op het meest noordelijke puntje van Nieuw-Zeelands Noordereiland, denk ik terug aan hoe ik een paar weken geleden nog op het meest zuidelijke puntje van het eiland was. Ik zucht. Het zit er op; over enkele ogenblikken verlaat ik dit prachtige land waar ik zoveel van gezien heb, maar waar nog zoveel meer te ontdekken valt. Met een glimlach laat ik alle momenten van kaap tot kaap aan me voorbij gaan en nu ik eenmaal in Auckland ben, lijken de woorden als vanzelf uit mijn vingers te komen en krijg ik het tweede deel van mijn reis 'down under' moeiteloos verwoord. Gaan jullie mee?



Mijn reis op het Noordereiland begint eigenlijk eind januari als ik aankom in Auckland. Ik laat deze stad voor nu voor wat het is en pak meteen mijn gereserveerde shuttle naar een klein dorpje aan de westkust vlakbij Raglan, het surfersparadijs in Nieuw-Zeeland. Hier werk ik een week op de kleine boerderij van Louise en Dave en hun kinderen Zoe en Joseph. Het werk blijkt vooral te bestaan uit gezellig mee naar hun vakantiehuisje (bach in Nieuw Zeelandse termen) aan een schitterende baai, helpen met de paarden en de kinderen vermaken. Het is een heerlijke manier om kennis te maken met de 'laidback Kiwi lifestyle'; lekker eten, genieten van de omgeving en van vrienden en familie. Na een week begint het toch te kriebelen om meer van het land te gaan zien en zette ik mijn reis voort naar het Zuidereiland. Hoe me dat verging, lazen jullie al in A Southern Roadtrip.

Raglan Beach
Uitzicht vanaf de bach over de baai


We keren terug naar het moment dat ik het Zuidereiland verliet en voet aan wal zette in Wellington, de hoofdstad. Windy Wellington blijkt een heel terechte bijnaam, het waait hier werkelijk constant! Ik slenter in twee dagen door de prachtige botanische tuinen en Zealandia, een ecosanctuary waar ze proberen het Nieuw-Zeeland  na te bootsen voordat de mens,zijn intrede deed. Ik struin langs interessante tentoonstellingen in het Te Papa Museum, ga een avondje uit en drink uiteraard koffie: de stad is beroemd om zijn vele koffiebars met uitstekende koffie. Wellington is anders dan andere hoofdsteden; minder hectisch en gehaast, maar gemoedelijk en gezellig. Wellington is leuk.

Ik deed heel veel in Wellington, maar maakte geen foto's! Deze foto leende ik van deze bron ©


Ik word in Wellington opgepikt door Robin die op 20 minuten rijden van Wellington in de Stokes Valley woont. In Nederland heb ik twee trainingen van Rots en Water gevolgd; een programma waarmee ik werk in mijn gedragsbegeleiding bij kinderen. Robin is de Mastertrainer in Nieuw-Zeeland en ik heb hem enkele maanden geleden gemaild met de vraag of hij mij misschien in contact kon brengen met een school. Zeven maanden verlof van mijn werk of niet: ik vind het toch erg leuk om over de grens te kijken hoe ze het onderwijs vormgeven. Robin kon dat zeker voor me regelen en kwam zelfs met een enorm gastvrij voorstel: of ik dan meteen een paar dagen bij hem en zijn gezin wilde doorbrengen. En zo beland ik na Wellington wederom in een bach; wat heerlijk dat veel  Kiwi's er een vakantiehuisje op nahouden! Robin neemt me 's ochtends vroeg mee naar the Pinnacles, een uniek gebied met grillige pieken en later rijden we naar Cape Palliser, de zuidkaap van het Noordereiland. Ik zie hoe babyzeehondjes zwemles krijgen en besef me maar weer hoe bijzonder het is dat ik deze plekjes te zien krijg!

The Pinnacles


Cape Palliser, het meest zuidelijke puntje van het Noordereiland

Het uitzicht vanaf de vuurtoren op Cape Palliser


Na een ontzettend gastvrije ontvangst op de school in Stokes Valley en met veel nieuwe ideeën en inzichten neem ik afscheid van het gezin en zet ik mijn reis voort naar Napier aan de oostkust. Druilerig weer maken deze bestemming een beetje een tegenvaller, maar zulke dagen lenen zich uitstekend voor uitslapen, lezen en bijkomen! Wanneer ik in Taupo aankom, gelegen aan het grootste meer van Nieuw-Zeeland, schijnt het zonnetje weer uitbundig. Een heerlijke plek voor ijsjes aan het water, een wandeling naar de Huka Falls en mijn mentale voorbereiding op de volgende bestemming...

Huka Falls bij Lake Taupo


Op een goed uur rijden van Taupo ligt Tongariro National Park waar drie actieve vulkanen het uitzicht domineren. In de vroege morgen word ik afgezet aan het begin van de Tongariro Alpine Crossing: een twintig kilometer lange dagtocht dwars over één van de vulkanen. Het weer is uitstekend: een stralend blauwe lucht en bij aanvang is geen wolkje te zien. Het weer kan hier verraderlijk snel omslaan en ieder jaar vallen er doden en gewonden bij deze wandeling. 


Een panorama tijdens de laatste beklimming. Recht Mount Ngauruhoe, ook wel bekend als Mount Doom uit Lord of the Rings. 


Het landschap, en de beklimming op sommige punten ook, is werkelijk adembenemend. Grote brokken vulkanisch gesteente, uitgeharde lavastromen, stofvlaktes, een vuurrode krater, buitenaards blauwgroene meren; deze tocht is letterlijk en figuurlijk één van de hoogtepunten tijdens deze reis.

Yes! Na een flinke klim ben ik er: aan de rand van de Red Crater,. Vanaf hier heb ik een geweldig vergezicht over het gebied.
Zoals hier op The Emerald Lakes
En deze gaat door voor de originaliteitsprijs: Blue Lake.
The Red Crater en Mount Ngauruhoe vanaf Blue Lake gezien. Het steile pad vanaf de top rechts meandert langs de krater en Emerald Lakes naar beneden. 


Nadat je Blue Lake gepasseerd bent en je nog een kleine klim omhoog maakt, is dit het uitzicht op Lake Rotoaira en in de verte Lake Taupo. Vanaf hier wandel je door de vulkanische vallei naar beneden. 


Na Tongariro National Park ga ik nog even door met mijn vulkanische ontdekkingsreis. Ik trek door naar Rotorua, een stad die door de vulkanische activiteiten nogal naar rotte eieren ruikt. Alles went gelukkig en de stank is het meer dan waard. Ook hier kijk ik mijn ogen uit als ik middenin de stad een park tref met kokendhete poelen en borrelende modder. Nog mooier wordt het in Wai-O-Tapo Thermal Wonderland; een geothermisch actief gebied met geisers, poelen in de meest bizarre kleuren en kokende moddermassa's. Houdt dit land ooit op me te verrassen?

The Lady Knox Geiser

The Champagne Pool

De kleuren zijn soms zo bizar dat het lijkt alsof er simpelweg een pot verf leeggegoten is.  

Vanuit Rotorua doe ik één van de toeristische bustours die ik normaal gesproken dringend zou vermijden. Het is echter de enige optie om te komen waar ik héél graag naartoe wil: Hobbiton. Wie de verfilming van de boeken van Tolkien, the Lord of the Rings en de Hobbit, gezien heeft, weet dat ik het heb over die schattige kleine huisjes met ronde deuren in een heuvelachtig landschap. Een beetje zoals een sprookje dus. Wel, dat was het! Ik had me van tevoren ingesteld op massa's mensen, schuifelen langs de huisjes en daarna gillend de bus weer in. Ik trof echter een geweldige gids die groot fan was van de films en ontzettend veel wist te vertellen. Ze wist onze groep precies op de juiste momenten even te laten wachten of juist door te laten lopen en zo kon ik er eigenlijk in alle rust van genieten.






Na het filmen van de Lord of the Rings trilogie is de hele set, die gewoon midden op een groot veehoudersbedrijf ligt, volgens de afspraken van het contract afgebroken. Bij het filmen van de Hobbit roken de eigenaren van het land echter een leuke bron van extra inkomsten en wilden ze dat de set permanent zou blijven staan als toeristenattractie. Ondanks dat het ontzettend veel mensen trekt en er werkelijk busladingen af en aan rijden, is het op de set zelf helemaal niet toeristisch een heel authentiek. Aan het eind krijg je in de Green Dragon Inn een speciaal gebrouwen biertje en dat maakt het sfeertje helemaal af!

Cheers!


Hoewel ik de afgelopen weken toch heel regelmatig de kust bezocht heb, was het eerder nog niet echt gekomen van simpelweg een duik in zee en zonnen op het strand. Eigenlijk mag je dat hier niet simpel noemen, want de stranden zijn werkelijk schitterend en daar vormt the Coromandel Peninsula geen uitzondering op. Ik verblijf twee nachten in Hahei, een perfecte locatie dichtbij twee bijzondere plekken. Een mooie wandeling over de kliffen en door stukken bos brengt je bij Cathedral Cove, een iconische plek in Nieuw Zeeland. Ook Hahei Beach zelf is een heerlijk strand en evenzo geschikte plek om 's avonds op je rug naar de sterren te staren. Ik zie de Melkweg voor het eerst in mijn leven zó helder.

De volgende dag ga ik met een groepje uit het hostel op weg naar nabij gelegen Hot Water Beach. De naam doet het al vermoeden: het water is er warm. Op een strook van pakweg 50 bij 50 meter kun je bij eb een kuil graven waar vervolgens heet (zo'n 65 graden!) water omhoog komt doordat dit stukje strand precies op twee ondergrondse vulkanische heetwaterbronnen liggen. Gewapend met een schep creëren we onze eigen kuil en vermaken we ons afwisselend in ons warmwaterbad en de verkoelende zee. 

Cathedral Cove
De wandeling tussen Hahei Beach naar Cathedral Cove voert je langs dit soort vergezichten..

Uitzicht op Hahei Beach

Een lange busrit brengt me na twee dagen genieten van Hahei naar Whangarei in the Northland, het gebied boven Auckland. Ik heb een prachtige ecolodge middenin de natuur uitgekozen en het leukst aan deze plek is dat ze een drietal grotten in hun 'achtertuin' hebben. Nu zijn er meerdere plekken in Nieuw-Zeeland waar je begeleide grottochten kunt doen, bijvoorbeeld de Waitomo Caves, maar de Abbey Caves zijn grotten die je zelfstandig kunt bezoeken. Met een hoofdlamp en waterschoenen daal ik met een kamergenote af in de pikzwarte diepte. Nu is klauteren door grotten, met soms het water tot aan je nek, al gaaf genoeg, maar het écht bijzondere aan de grotten is dat er glowworms aan het plafond zitten. Als we onze lampen uitdoen, zien we honderden kleine blauwe stipjes, werkelijk een wonder. Sommige dingen kun je eenvoudigweg niet vastleggen en de Abbey Caves is er één van. Wie zich wel graag op de foto laten zetten, zijn de watervallen en het bos rond Whangarei.

Whangarei Falls

Nieuw-Zeeland heeft een unieke verzameling aan inheemse planten, varens en bomen.

Na Whangarei reis ik nog noordelijker, naar een vakantiepark aan de Houhora Heads. Hier ga ik weer volgens het HelpX principe werken tegen onderdak en eten. De family Culley bestaat uit Amy en Alan en hun jongens Caleb, Joshua en Daniël. Ik krijg mijn eigen schattige caravannetje toegewezen en lig 's avonds te genieten van de krekels en het ruisen van de zee in de verte.

Mijn uitzicht vanaf het vakantiepark op de Houhora Heads.


Van echt hard werken komt het ook hier weinig, ik doe wat schoonmaakwerk en help met de jongens, maar op dag twee weten Amy en Alan al voor me te regelen dat ik mee mag met een tour naar de kaap. Ik word door Alan op het strand afgezet waar ik opgepikt word door een bus. We rijden over Ninety Mile Beach, een strand van precies genomen 88 miles lang. Waar anders ter wereld dan in Nieuw-Zeeland vind je een strand dat werkelijk deel uitmaakt van het snelwegnetwerk? We stoppen bij de zandduinen om hier vanaf te glijden op een bodyboard en uiteindelijk sta ik daar dan, op Cape Reinga, het noordelijkste puntje van het Noordereiland.


Ninety Mile Beach
Cape Reinga en het samenkomen van de oceanen.


Toen ik dacht alles nu wel beleefd te hebben, bleek er nog een verrassing op me te wachten. De planning is om zondag de bus naar Auckland te nemen om daar maandag mijn vlucht te pakken. Het gezin reist echter op vrijdag naar de stad en bieden me een lift aan. Ze hebben zaterdag een feest en van het één komt het ander; de volgende avond sta ik op de dansvloer met een gouden huwelijkspaar en kom ik erachter dat ze hier wel van een feestje houden. Wat een unieke manier om afscheid te nemen van dit land en haar warmhartige en gastvrije inwoners!


Auckland Skyline vanaf de ferry naar Devonport


Mijn laatste momenten in Auckland breng ik vooral op ontspannen manier door. Na al het moois wat ik gezien heb, heb ik het nodig om even op te laden en voel ik er even weinig voor om de toeristische hotspots te bezoeken. Ik pak de ferry naar het rustige Devonport voor een middagje struinen, ik strijk her en der neer in één van de vele cafés met een boek of mijn dagboekje en bereid me langzaam voor op de volgende bestemming die op me wacht terwijl ik afscheid neem van dit land.

Nieuw-Zeeland: het was absoluut het land dat al heel lang bovenaan mijn wensenlijstje stond. En in alle opzichten heeft dit land mijn verwachtingen waargemaakt en zoveel meer dan dat. Ik heb genoten van de vriendelijke mensen, de ruige bergen en lieflijk groene heuvels, de grillige kust en dan weer gouden stranden, de adembenemende wandelingen, de telkens weer verrassende bomen en planten, het zingen van de unieke vogels en alles wat dit land, verder weg van thuis dan wat dan ook, zo bijzonder maakt. Een droom voltooid, dag Nieuw Zeeland...





Reacties

  1. Geen worden,ik kan gewoon nog een keer alle mooie foto's zien en in mijn gedachten zo formidabel reizen ervaren.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. JUST READ YOUR ARTICLE. GOOD ONE. I LIKED IT. KEEP GOING. YOU ARE A BEST WRITER YOUR SITE IS VERY USEFUL AND INFORMATIVE THANKS FOR SHARING GO FOR THE BEST QUALITY PRODUCT POSSIBLE AND RESEARCH BEFORE PURCHASING ONE. WASTING MONEY IS NOT SOMETHING ANYONE LIKES, BETTER SPEND SOMETIMES ON RESEARCH AND GET THE BEST TACTICAL BACKPACKs.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Laat hier een berichtje voor mij achter

Instagram