De kunst van het loslaten

Vandaag moest ik aankomen in Nagarkot, een dorpje zo'n 30 kilometer ten noordoosten van Kathmandu. De smalle kronkelweg zou me doen schudden in de bus en iedere glooiende heuvel die we overwonnen in deze vallei zou me dichterbij mijn eindbestemming van dit avontuur gebracht hebben. Ik zou met een glimlach gekeken hebben naar het boertje dat langs de weg stopte met zijn kudde geiten om ons te laten passeren. Ik zou me voor de zoveelste keer deze reis verrukt hebben over het uitzicht op de witte pieken van de Himalaya. Ik zou me verheugd hebben op mijn kennismaking met de leerkrachten en kinderen op de school waar ik zou gaan werken. En ik zou zelfs een beetje zenuwachtig zijn voor de ontmoeting met de Nepalse familie die mij komende twee weken in huis wilde nemen.


Maar vandaag kwam ik niet aan in Nagarkot. De smalle kronkelweg zit vol scheuren, is bezaaid met gesteente. De glooiende heuvels hebben de losse aarde van zich afgeschud en in combinatie met regenval voor modderstromen gezorgd die de weg versperren. Het boertje met de geiten is nergens te bekennen. Stille getuigen zijn de altijd witte toppen van de Himalaya, ogenschijnlijk onveranderd sinds de aarde twee weken geleden schudde...




Vandaag deed ik boodschappen, ging ik even iets drinken bij een vriendin, maakte mijn huis schoon. De triviale dingen van het leven hebben hun doorgang weer gevonden nadat ik twee weken geleden strandde op Abu Dhabi en binnen 19 uur alweer voet op veilige bodem zette. Ik huilde, ik treurde, ik praatte, ik knuffelde, ik lachte, ik ging verder.

Maar hoe ga je verder, als de grond onder je voeten beeft en je leven letterlijk instort? Als je met blote handen probeert je kind, je partner, je familie onder het puin vandaan te halen? Als je je op het moment van de ramp ergens anders bevindt en je in de daaropvolgende weken geen contact kunt krijgen met je geliefden? Als je huis onherstelbaar beschadigd is en begin juni de regentijd begint? Als de hulp jouw afgelegen dorp in die glooiende heuvels nog niet bereikt heeft en er geen eten is? Als je regering totaal niet voorbereid was op deze ramp en je er eigenlijk alleen voor staat?

Ik ging verder, maar kan Nepal nog maar moeilijk loslaten. Er is geen dag geweest dat ik niet even online het laatste nieuws bekeek, geen dag waarop ik zou willen dat ik nu iets kon betekenen om me minder machteloos te voelen. Na een week in spanning gezeten te hebben, kreeg ik van de directeur van het schooltje een mail terug met de verlossende woorden: 'we are safe'. Tranen in mijn ogen bij zijn beschrijving van de chaos en de grote problemen die zijn volk moet trotseren en oneindig veel bewondering voor zijn woorden: 'Well Kelly, everyone has to accept the nature. We will overcome...' 

En niet alleen deze man, maar vele Nepalezen hebben de afgelopen weken dit doorzettingsvermogen en vertrouwen getoond. Moedig, trots, gedreven. Met al heel veel hulp van organisaties ter plekke die allemaal het voornemen hebben Nepal weer op te bouwen en tot bloei te laten komen. Al op weg naar huis deed ik Nepal en mezelf de belofte: ik ga terug. In de toekomst moet er een moment liggen waarop ik alsnog op enige manier iets bij kan dragen aan de wederopbouw van dit prachtige land. Waarop ik het ingezamelde geld van mijn leerlingen en alle donaties van de gulle mensen om me heen kan besteden aan mooie initiatieven die direct invloed hebben op het leven van de mensen daar. Tot mijn moment daar is, moet ik het loslaten. Al zullen mijn gedachten regelmatig even zijn bij dat betoverende, dappere land onder het dak van de wereld...


Reacties

Instagram