De chocolademetafoor

In mijn keukenkastje ligt een reep chocola.
Hij (zoiets verleidelijks behoort onbetwist tot het mannelijk geslacht) ligt daar lekker te wezen in zijn jasje van zilverpapier en karton en roept zachtjes mijn naam.
Dat ik net al een stukje op heb bij de thee, lijkt alweer vergeten.
Het is die reep, dat 'ik wil alles' gevoel dat de overhand neemt.

'Je hoort het niet echt, negeer het' zegt het verstand.
'Het is zo lekker!' spreekt ervaring.
'Wat als je je laat gaan?' roept trots.
'Doe het gewoon!' fluistert je hart.

Echt, zonder chocola zou ik een ander mens zijn. Ieder mens heeft zo zijn verslavingen en chocola schaar ik dan onder de minst schadelijke voor mezelf en mijn omgeving. Ik bedoel, ik kan nog veilig de weg op na tien glazen chocomel, hoef in de horeca niet buiten te gaan staan om mijn brownie op te eten en zolang ik nog netjes met mijn derrière in 1 vliegtuigstoel pas...

Dat brengt me eigenlijk op mijn andere 'verslaving'. Hoewel ze ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben (behalve de zak M&M's die je misschien net als ik wegsnaait tijdens een lange vlucht), heb ik een opvallende gemene deler ontdekt tussen chocolade en reizen. Net als van chocola, word ik van reizen intens gelukkig. Alleen het vooruitzicht al maakt me opgewekt en de werkelijke ervaring zelf blijft iedere keer uniek. De nasmaak is zalig en, daar zit het 'm, smaakt naar meer...

Afgelopen jaren nam ik telkens genoegen met kleine stukjes. Thailand, Canada, kortdurende trips in Europa. Maar die hele reep bleef roepen, vooral na afgelopen zomer. Ik negeerde het, beredeneerde dat ik verstandig moet zijn, niet zoveel op het spel moet zetten, dat als ik maar genoegen nam met telkens een hapje, die reep ook wel op kwam. Het verstand en de trots bleven praten, maar het fluisteren van die ervaring en het hart werd luider. Zo luid, dat ik langzaam mijn gedachten hardop uit ging spreken en de bevestiging kreeg die ik zocht. En zo besloot ik, zo aan het eind van 2014, dat ik toe ga geven aan die verschrikkelijke trek naar meer...

'Ooit' wordt eind dit jaar: het moment waarop ik voor 7 maanden met niets dan mezelf en mijn rugzak de wijde wereld intrek. Na zoveel maanden twijfelen en denken, voelt het als een enorme opluchting dat ik mijn besluit genomen heb. Al heel snel kreeg ik na een gesprek op school de bevestiging die het nóg makkelijker maakt: ik heb namelijk onbetaald verlof gekregen met behoud van mijn huidige werkplek. Hoewel er nog genoeg te regelen valt, vooral rond de tijdelijke bewoning van mijn appartement, voelt het heel veilig en vertrouwd om na een lange poos reizen weer terug te kunnen keren in mijn eigen huisje en op de plek waar ik toch al 5 jaar met veel plezier werk. Want avontuurlijk als ik ben, zijn deze zekerheden me ook wat waard!

Er resten mijn nog heel wat nachtjes slapen voordat het GROTE avontuur begint. Alle tijd om dingen te regelen, voorzichtige plannen te maken en te genieten van de voorpret. Maar ook op de korte termijn staat alweer een andere 'queeste' te wachten: een maand naar Nepal. Hierover binnenkort natuurlijk meer. Voor nu trek ik me terug op de bank met mijn kopje thee en, uiteraard, blokje puur met hazelnootjes...