Home away from home

Aan de vooravond van mijn vertrek bij Libby vandaan, leek het me een goed moment op mijn trouwe lezers te laten weten wat ik afgelopen 1,5 week meegemaakt heb. Na het vertrek van Jessica bleef ik alleen met Libby achter op de boerderij en wisselden rustige en druk dagen elkaar af. We bezochten Cathedral Grove met bomen van 500 jaar oud en honderden meters hoog, alle mogelijke watervallen hier in de buurt, het strand en het schattige plaatsje Qualicum. We zaten avonden buiten met een deken om ons heen geslagen te praten over onze levens, ik kookte een uitgebreide rijsttafel voor Libby en haar broer en ik kreeg iedere dag de kans om te rijden. Als voornamelijk mooi-weer-buitenrijder op westernpaarden Donja en Zyphra was het enorm wennen op dressuurpaard Gordon. Ik geloof dat ik harder gewerkt heb dan het paard zelf, maar wat was het gaaf om van Libby met een uurtje les al zoveel uit een paard te kunnen rijden! We maakten ook een aantal buitenritten door het prachtige bos en het paardenmeisje in mij was deze afgelopen 2 weken erg gelukkig...

Maar de ervaring die deze week echt een intens gevoel van geluk opriep, was mijn trip naar de westkust donderdag en vrijdag. Ik huurde een auto in Parksville, een verhaal op zich. Ik had een Economy Car geboekt dus verwachtte een bescheiden koekblik. Ik kreeg echter een splinternieuwe Chevrolet en voordat ik het wist zat ik achter het stuur en sloeg de autoverhuurmevrouw met een Prodentsmile en een 'Have a nice trip!' het portier dicht. Sure, maar ik zag op mijn dashboard meer knopjes dan op de afstandsbedieningen van mijn TV en DVD samen en de versnellingsbak leek op niets wat ik eerder gezien had. Nadat ik een paniekaanval onderdrukt had, ik vond het al spannend genoeg om alleen in een ander land te gaan rijden zonder dat ik die auto gestart kreeg, riep ik de man die mijn auto vakkundig gewassen had. Na korte instructie kon ik op pad en draaide ik na tien minuten met een zelfvoldaan gevoel de snelweg op, trots op het feit dat ik daar toch maar in mijn eentje rond reed.

Na bijna 2 uur rijden, doemde na een bocht een prachtig meer op: Lake Kennedy. Net op tijd zag ik de korte parkeerstrook en besloot te stoppen. Met mijn camera al in de aanslag moest ik echter een nieuwe uitdaging het hoofd bieden: het loskrijgen van de sleutel uit het contact. Engelse krachttermen mompelend kreeg ik na enkele draai-en trekpogingen de sleutel nog steeds niet los en kreeg ik 't langzaam erg warm. Gelukkig zag ik in mijn achteruitkijkspiegel een auto met Amerikaans kenteken opdoemen. Ik stapte uit en vroeg de man die inmiddels naast zijn auto stond of hij mij misschien kon helpen. In het Duits zei hij tegen zijn vrouw: 'Eh, misschien moeten we de volgende stop nemen...' Scheiße voor hem dat ik een aardig woordje Duits spreek en in vloeiend Duits vroeg ik hem nogmaals om hulp. Tegen zoveel druk kon hij blijkbaar niet op en gelukkig wist hij me te vertellen dat ik mijn auto in P van Parkeren moet zetten om de sleutel eruit te krijgen. Met een grijns van oor tot oor stapte ik na wat foto's weer in de auto, lachend om mijn eigen domheid en hoe ik de onbehulpzame Duitser toch tot overgave gedwongen had.


Zonder verdere bijzonderheden bereikte ik Tofino en vond ik aan het eind van de landtong mijn hostel: Whalers on the Point. Waar bijna alle kamers uitkeken op de parkeerplaats, had ik de mazzel dat mijn bed uitzicht bood op de prachtige baai met in de verte te bergen. De helderblauwe lucht en een stralend zonnetje riepen om een wandeling en na een wandeling kwam ik vanuit het bos ineens op een klein strand terecht. Na een duik in zee sliep ik een uurtje op het strand, kletste wat met een inwoner die zijn hond uitliet en vervolgde mijn weg. Na een hike door het bos en door het stadje die op de kaart korter leek, brandden de blaren op mijn voeten. Ik moest echter nog 1 ding regelen: mijn tour voor de volgende dag. Bij Jamies Whaling Station boekte ik een trip voor de vroege morgen. Ik ging die avond alleen uit eten in een lekker restaurant en dat was onverwacht gezellig. De obers en serveersters hadden stuk voor stuk oog voor mij als alleen-etende en maakten regelmatig een praatje. Hoewel uit eten gaan met anderen natuurlijk altijd gezelliger is, voelde ik me geen moment eenzaam en was ik blij dat ik niet ergens een snelle hap gehaald had. Omdat ik dolgraag de zonsondergang wilde zien, had ik een dekentje meegenomen en warme kleren. Op weg naar een van de vele stranden zag ik een bonbonwinkeltje. Ik koos er twee uit en zat daar, met mijn bonbons ultiem te genieten. Een zonsondergang, een chocolaatje voor jezelf kopen, het zijn echt de kleine dingen die 't hem soms doen...

De volgende ochtend werd ik om 05.00 wakker van mijn stapelbedgenoot die al de hele nacht pogingen leek te doen een aarbeving te simuleren wanneer ze zich omdraaide in haar bed. Ik was er aardig klaar mee en besloot de zonsopgang te gaan bekijken vanaf de pier tegenover het hostel. Klappertandend van de kou zat ik zeker een uur te kijken hoe de wereld om me heen steeds een beetje lichter werd. Ik checkte uit, haalde een vers broodje en heerlijke koffie op de hoek en reed naar de werf vanwaar mijn tour vertrok. Met in totaal 12 man aan boord verlieten we de haven met onze boot en gingen op zoek naar, de naam deed het al vermoeden, walvissen.

Humpbacks, grijze walvissen, trekken langs de Canadese kust richting Mexico om daar jongen te baren. Na een wilde vaart stopte de boot plotseling en zagen we op ca. 100 meter een fontein van fijn water: een walvis! Erg dichtbij konden we niet komen en foto's maken bleek lastig, maar zeker 3 walvissen lieten hun staart zien en doken daarna de diepte weer in. Na deze ontmoeting zetten we koers naar een van de vele eilanden in het gebied om daar de warmwaterbronnen aan zee ze bezoeken: Hot Springs Cove. Het water wordt geothermisch verwarmd en is zo'n 50 graden Celcius, behoorlijk heet dus! Het was heerlijk om daar even te ontspannen en in de zon te zitten. Na dit bad wachtte dat wat ik echt op mijn wishlist had staan: een vlucht met een waterviegtuig! Onvoorstelbaar gaaf om vanaf het water op te stijgen en omdat ik alleen was, mocht ik zelfs naast de piloot plaats nemen. Vanaf zee kwamen de mistbanken aanrollen, iets wat regelmatig voorkomt aan deze kust en je geplande zonnige dag kan verpesten. Nu was het echter schitterend om alle kleine eilandjes in de mist gehuld te zien. Als prachtig slotstuk spotte de piloot een walvis en daalden we een stuk om dit enorme dier van boven te bewonderen. Wat een geweldige ervaringen! Die middag reed ik terug naar Errington en deelde mijn ervaringen met Libby en in de daaropvolgende dagen haar vrienden en familie. Maar ook het thuisfront kreeg al een tipje van de sluier opgelicht. Het is hartverwarmend hoe iedereen, mijn ouders, broertje, familie, vrienden en collega's meeleven met me en zo oprecht blij voor me zijn. Gelukkig zijn is een prachtig iets, maar lijkt nog groter te worden als je het mag delen met anderen.

Het afscheid hier is dubbel: ik heb ontzettend genoten van de dieren, de hartelijkheid van Libby en alle mensen, de omgeving. Het is een ' home away from home' geweest: ik heb mogen ervaren hoe het leven hier is en die ervaringen neem ik voor altijd mee. Dit stukje Canada is voor mij bijzonder en ik heb het een beetje in mijn hart gesloten.

Tegelijkertijd kijk ik erg uit naar het vervolg van mijn reis: de Rocky Mountains, nieuwe mensen ontmoeten en ook mensen weerzien. Het lot wilde namelijk dat ik in Tofino een gezin ontmoette dat woont op de weg die ik neem richting de Rockies. Na slechts tien minuten bood de moeder mij aan om bij hun thuis te slapen op mijn doorreis, reizen was immers al duur genoeg. Van zulke gastvrijheid word ik diep gelukkig en dankbaar. Morgen trek ik door naar Victoria waar ik 2 nachten bij een local zal slapen. Daarna, via Vancouver, richting Kamloops naar het gezin van hierboven. Vervolgens word ik in Revelstoke opgepikt door een stel dat verwaarloosde honden opvangt en zij nemen mij mee naar hun ranch in Golden. Een lange reis die wacht, nieuwe avonturen liggen in het verschiet...