Viva Vancouver

Terwijl ik dit typ, zit ik op de ferry die me vanuit Horseshoe Bay naar Vancouver Island brengt. Het eerste halfuur heb ik alleen maar genoten van het prachtige uitzicht op de bergachtige kust, maar nu ik door zee omgeven ben, leek dit me een goed moment om mijn eerste blog te schrijven.

Afgelopen zaterdag landde ik, na een lange reis met de nodige overstapstress en vertragingen, op Vancouver Airport. De skytrain bracht me naar Downtown Vancouver en toen ik bij het verlaten van het station omgeven werd door wolkenkrabbers, voelde ik me even klein meisje in de grote stad en dacht ik herinnerde dat me aan het gevoel dat ik, op de dag af een jaar geleden, ook in Bangkok had.

Ik ging op zoek naar mijn hostel en hoewel mijn lichaam om rust schreeuwde, het was in NL immers 01.00, dwong ik mezelf om wakker te blijven en ben ik meteen de stad ingegaan. Ik wandelde richting de zee en verbaasde me over hoe groen en gemoedelijk Vancouver voor zo'n grote stad is. In Gastown, vooral beroemd om zn stoomklok en knusse straatje, dronk ik een kop koffie en ging weer op weg. Na een goed uurtje rondstruinen at ik aan de bar van een restaurantje wat en besloot om 21.00 dat ik nu echt moest slapen! Helaas bleek dat zo makkelijk niet, om 23.00, 03.00 en 06.00 lag ik klaarwakker.

Na her ontbijt ging ik op weg naar mijn host, een kerel van begin 30 waarmee ik via couchsurfing op internet al kennis had gemaakt en die aangeboden had de stad te laten zien. Om het echte couchsurfen te ervaren, zou ik dan ook blijven slapen in zijn appartement waar hij vaker buitenlandse gasten ontving. Uiteraard had ik me er van tevoren wel van verzekerd waar ik terecht zou komen en dat voelde veilig en vertrouwd. Misschien wat naïef, want hoewel mijn host een ontzettend vriendelijke kerel was, werd hij naarmate de dag vorderde, werd hij steeds amicaler en aanrakeriger. Ik was meteen duidelijk in mijn houding dat dit niet mijn idee was van het uitwisselen van ervaringen en cultuur, de gedachte achter couchsurfen, en daarna was de sfeer nogal ongemakkelijk...

Gelukkig was de middag vooraf erg leuk, hij nam me mee naar Sunday Afternoon Salsa, een samenkomen van mensen in hartje stad om te dansen. Ik kreeg een stoomcursus salsa en binnen een half uur stond ik in de arena met wildvreemden te dansen. Dat zijn de leuke dingen van op pad gaan met locals: het echte stadsleven ervaren die je niet in de reisgidsen ziet.

Omdat ik me niet helemaal op mn gemak voelde bij mn host, ben ik vandaag al vertrokken richting Vancouver Island. Ik ga hier minimaal 2 weken werken op een paardenstal van een bekende Canadese ruiter en trainster die me best een dag eerder wilde ontvangen dan afgesproken. Zo gemoedelijk en behulpzaam zijn tot nu toe alle mensen die ik tref. Ik had vanochtend niet genoeg contant losgeld voor de bus en de chauffeur liet me voor de helft van de prijs meerijden. Op de ferry werd ik aangesproken door een man die vroeg waar ik naartoe ging en allerlei tips opschreef. Zo ook in de bus daarna weer, waar een oudere vrouw en andere man oprecht geïnteresseerd waren. Ook groeten ze hier elkaar oprecht bij bijv. de kassa en bedanken ze stuk voor stuk de buschauffeur bij het uitstappen. Zoveel positiviteit, het is echt even wennen, maar het maakt wel dat ik de hele dag net zo vrolijk blijf. Ik zou haast de ferry afhuppelen, ware het niet dat mn backpack 15 kg weegt...