Bezinnen...

Op blote voeten liep ik zojuist door plassen zo warm als badwater. Na mijn slippers drie keer verloren te zijn, heb ik het maar opgegeven en ze in de ene hand genomen terwijl mijn andere de geleende paraplu vast hield die me beschermde tegen de felle regenbui. Na drie dagen verzengende hitte hier in Kanchanaburi voelt het, nu de regen de warmte verdrijft, een stuk aangenamer. De straten zijn echter leeg, restaurants worden alleen bevolkt door luidruchtige Russen of Thaise vriendengroepen en in de bars zag ik enkel Westerse grijsaards met veel te jonge Thaise meisjes, een stukje Thailand waar ik liever mijn ogen voor sluit. Na een heerlijke pizza ben ik lekker terug gegaan naar de enige plek die een beetje als een vaste honk aanvoelt.

Afgelopen zondag kwam ik na bijna 17 uur reizen met de boot en bussen hier aan. Het door velen aanbevolen hostel zat helaas vol, evenals vele andere. Zo kwam ik uiteindelijk hier terecht, in een rustig guesthouse met verschillende bungalows. Moe als ik was van het reizen, viel het weer helemaal alleen zijn me even zwaarder dan ooit. Het nadeel van een bungalow ten opzichte van een kamer is dat je minder snel contact maakt met andere reizigers. Veelal verblijven in de bungalows stelletjes of, zoals ik zelf een week gedaan hebt, samenreizenden.

Na een uur of 2 bijslapen besloot ik er het beste van te maken en lekker op pad te gaan. Ik huurde langs de weg voor €0,75 een fiets en trok erop uit. Mijn zoektocht naar iets wat op een fietspad lijkt, gaf ik al snel op en al snel ging ik op in de gestage stroom auto's, tuktuks en motoren. Zelfs het linksrijden wende en na een pitstop met taart, ijsthee en airco begaf ik me richting platteland. Zonder kaart, maar met het gevoel dat ik de bergen links van me moest houden fietste ik tussen de rijstvelden en akkers door, onderweg vrolijk 'Sawadee ka' groetend naar de Thaise boertjes, die op hun buurt vooral vriendelijk knikten en breeduit lachten. Of dat de welbekende Thaise glimlach was of vooral vermaak om die gekke blanke die met 38 graden uit fietsen ging, blijft de vraag...

Als echte Hollandse op de fiets

Na een uurtje was ik terug in de stad en fietste ik door naar het Thailand-Birma spoorwegmuseum. Hier leerde ik een stukje tot dan toe onbekende geschiedenis van WOII. Onvoorstelbaar hoeveel krijgsgevangenen van Japan, waaronder óók ruim 2500 Nederlanders, de dood vonden bij de aanleg van de spoorlijn. Ik bezocht de begraafplaats en de beter bekende Bridge over the River Kwai, onderdeel van de spoorlijn.

Bij de brug over de rivier Kwai

Na mijn indruk-wekkende fietstocht at ik een snelle rijstmaaltijd en ging ik op tijd terug om na bijna 2 weken weer eens te kunnen skypen met mijn mama. De verbinding was zelfs zo goed dat de webcam aan kon, en wat is het dan fijn om elkaar na best een poos weer even te zien en te horen. Misschien gevoedt door dit gesprek, door het afscheid van mijn reisgenoten en het veel alleen zijn, begon er langzaam een soort heimwee te kriebelen.

Vastbesloten om nog tot de laatste dag te genieten, zette ik de volgende dag de wekker vroeg en pakte de lokale bus naar de watervallen in het Erawan National Park. Korte tijd trok ik op met een Belgisch meisje, maar al gauw bleek zij een hoger tempo dan ik te hebben en wilde ze alleen verder. De watervallen en de natuur waren schitterend, en op dat moment miste ik een reismaatje om dit mee te delen misschien nog wel het meest. Eenmaal terug in Nederland kan ik iedereen de foto's laten zien, maar juist op dat moment is het samen beleven zo mooi. Bovendien maak je al zwetend en ploeterend, je afvragend of je smeltpunt al bereikt is, op weg naar boven niet zo snel contact met anderen. Ook bleek bij de punten waar je kon zwemmen dat vooral grote groepen Russen en Thaise families het park bezochten die dag.

Na een week samen zijn met mijn reisgenoten Eelke en Sarah merkte ik hoe snel je gewend raakt aan dagelijks, dieper contact. Hoewel nieuwe mensen ontmoeten altijd leuk is, raak je na bijna een maand soms vermoeid van de oppervlakkigheid van die contacten. Je voorstellen, vertellen wat je doet, hoe lang je al reist. Zeker omdat het einde van mijn reis nadert merk ik dat ik weinig behoefte heb aan weer dat riedeltje, terwijl ik soms wel behoefte heb aan gezelschap. Wanneer je elkaar op reis leert kennen en besluit samen op te trekken, leer je elkaar in korte tijd zeer goed kennen. Tegelijkertijd weet je dat deze vriendschap van voorbijgaande aard is vanwege de afstand thuis en dat is ook prima. Leuk is dat ik 's avonds samen at met een oudere, alleenreizende man uit Nieuw Zeeland en dat we elkaar nauwelijks iets over onszelf verteld hebben maar een heel leuk gesprek hadden over onze landen en reizen.

Vanochtend ben ik wederom op de lokale bus gestapt richting de Hellfire Pass, een pas door de bergen die de krijgsgevangenen met de hand uithakten voor de spoorlijn. Aangezien ik gewoon langs de snelweg gedropt werd, was ik genoodzaakt een flink stuk door de brandende zon naar de ingang te wandelen. Hulp komt soms echter op het juiste moment, ik kreeg namelijk al na een paar seconden een lift aangeboden van de Australische directeur van het museum.

De Hellfire Pass, onvoorstelbaar dat dit volledig
met de hand uitgehakt is.

Eenmaal daar aangekomen ging ik met een audioguide op pad. De verhalen van de slachtoffers, het zien van de restanten van de spoorlijn en de met de hand uitgehakte pas maakten, terwijl ik daar in dezelfde hitte en met dezelfde zwermen insecten liep als zij ooit, enorme indruk op me. Alleen zijn ervaarde ik nu niet als een last; het gaf me alle tijd het te laten bezinken en daarna stil te staan bij de prachtige omgeving.

Het schitterende uitzicht op de bergen met daarachter Birma.

Terug was er helaas geen lift en liep ik terug naar de snelweg. Hoewel de bussen volgens een dienstregeling rijden, blijft het afwachten of ze zich daar ook aan houden. Na 20 minuten zag ik gelukkig het felgekleurde voertuig opdoemen aan de horizon en moest ik in de starthouding gaan staan. Hier stoppen ze langs de snelweg niet echt, maar remmen ze af waarna je maar binnen moet springen en je binnen gehesen word door het hulpje van de chauffeur. Als wederom enige toerist werd ik door de locals toegelachen en nieuwsgierig bekeken.

Nu ik afgelopen dagen veel op mezelf aangewezen ben geweest, heb ik veel tijd gehad om na te denken. Dat is goed, het geeft me de tijd om alle ervaringen een plekje te geven en ook te leren weer op eigen benen te staan. Hoewel ik het alleen zijn soms ongezellig vind, heb ik geen spijt van mijn keuze om alleen op reis te gaan. Het afgelopen jaar heb ik verschillende, soms moeilijke en ingrijpende, keuzes gemaakt en als ik daar iets van geleerd heb, is dat ze vaak de juiste zijn. Positief blijven is ten allen tijde de beste keuze en dat houd ik me ook hier voor. Ik heb al zoveel moois gezien en gedaan en niemand neemt die ervaringen me meer af. Bovendien leer ik door het alleen zijn hoe goed ik op mezelf kan vertrouwen. Ook de gedachte dat ik thuis enorm gemist wordt, maakt dat ik me nooit echt eenzaam voel. Ik ben vastbesloten tot de laatste minuut te genieten van dit avontuur en verheug me tegelijkertijd op het weerzien maandagavond met mijn ouders op het vliegveld, met mijn poezenkind thuis en met mijn vriendinnen en familie in de daaropvolgende dagen en weken...