Wish it, dream it, do it...

Wish it..
Ik herinner me de vele heerlijke vakanties die ik met mijn ouders en broertje doorbracht in Europa. Door de sneeuw banjeren in Duitsland, luisteren naar het tikken van de regen in de tent, oude stadjes bezoeken en met kabelbanen de bergen in. De reislust zat er op jonge leeftijd al in en als tiener droomde ik van een jaar rondreizen en werken om iets van de wereld te zien na het halen van mijn middelbare schooldiploma.

Kerstvakantie 2006

Dream it...
Na het halen van mijn VWO-diploma besloot ik toch direct de Pabo te gaan doen en deze reis na mijn studie te maken. Toen ik op 20-jarige leeftijd een relatie kreeg, verdwenen deze plannen naar de achtergrond en genoot ik van de kampeervakanties binnen Europa. De reiskriebels waren echter nooit helemaal weg, regelmatig droomde ik nog weg bij het idee van een verre reis...

Inmiddels ben ik 25, werk ik alweer 3 jaar als leerkracht, studeer ik daarnaast en is mijn relatie na 4,5 jaar over. Na een periode waarin ik veel nagedacht heb over mezelf en mijn leven, kwamen de reiskriebels pas werkelijk weer tot leven. Ik overwoog een groepsreis en de bestemmingen varieerden van Zuid-Afrika tot India en van Zuid-Amerika tot China. Nu ik werkelijk zélf kon beslissen wat ik wilde, zou ik het liefst alles bezoeken!

Toch bleef er enige twijfel bestaan over een groepsreis. Hoewel er binnen het programma vaak redelijk wat vrijheid is, ligt de route toch vast en bleef ik onzeker over of een groep wel echt bij mij zou passen. Het uitzoeken wat ik nu werkelijk wilde is achteraf gezien heel typerend voor de periode waarin ik toen zat: onzekerheid en echt op zoek naar wat ík wil.

Het idee om dan toch alleen op reis te gaan, groeide met de dag. Enerzijds trok de grote mate van vrijheid en het echt op jezelf aangewezen zijn me enorm, anderzijds was ik bang voor eenzaamheid en de confrontatie met mezelf.

In diezelfde periode liet ik een tatoeage plaatsen die symbool staat voor mijn groei op dat moment. Het bestaat uit de K die onderdeel uitmaakt van een hartje, wat samen met de gespiegelde R (Rob en Robbin, papa & broertje) en de C (Carla, m'n mama) een sleutel vormt. Het herinnert me eraan dat ik uiteindelijk zelf de sleutel tot mijn geluk in handen heb en dat liefde voor mezelf, maar ook van mijn dierbaren om mee heen, mij daarbij helpt.

Misschien is het juist dat wat de doorslag gegeven heeft; het besef dat ik op een verre reis misschien eindelijk eens tot mezelf kan komen, los van alles wat veilig en bekend is en dat ik dan moet (en kan) vertrouwen op het enige bekende: mezelf.

Do it...
Toen dat besluit eenmaal genomen was, kwam het uitzoeken van de bestemming. India had inmiddels mijn interesse gewekt, maar was gezien de veiligheid voor alleenreizende vrouwen geen optie. Met op mijn eisenlijstje:
1. goed te doen voor een onervaren, vrouwelijke backpacker,
2. verscheidenheid aan natuur
3. zomerse temperaturen
kwam ik uit bij Thailand.

Na avonden naarstig zoeken naar tickets (hoezo controlefreak haha), hakte ik in april de knoop door en boekte ik een ticket naar Bangkok. De enige zekerheid die ik heb is dat ik precies een maand weg ben en dat mijn reis begint en eindigt in de hoofdstad van Thailand.

Om mij heen reageert iedereen zo enthousiast en hartverwarmend op mijn plan. Om daar straks iedereen op de hoogte te houden van mijn avontuur, heb ik daarom een weblog gestart. Al voor mijn reis over precies een maand van start gaat, zal ik mijn voorbereidingen met jullie delen; de voorpret is minstens zo leuk!

Wil je straks automatisch een bericht krijgen als ik een update plaats? Vul dan links bovenin op de pagina je e-mailadres in en je krijgt een mailtje wanneer ik een avontuurlijk verhaal geplaatst heb ;-)