Op de dag af is het twee maanden geleden dat ik in het vliegtuig
stapte; de tijd vliegt! Na de prachtige start van mijn reis in Myanmar verbleef
ik twee dagen in Bangkok en vloog door naar het land waar ik al zo lang van
droomde: Nieuw Zeeland. Hoewel ik de eerste week op het Noordereiland verbleef,
neem ik jullie in deze blogpost mee op de prachtige roadtrip die ik in 23 dagen
in het Zuidereiland maakte. Wees gewaarschuwd: er zit een flinke lading foto’s
bij die je wel eens zouden kunnen verleiden deze kant op te komen…Geniet mee!
|
Na een rit met de nachtbus vanuit Hamilton kom ik
bij het krieken van de dag aan in Wellington. Het verkennen van de hoofdstad
zal nog even moeten wachten: ik ga meteen aan boord van de Interislander, de
grote ferry die me naar het Zuidereiland zal brengen. Om zeebenen, of erger, te
voorkomen tijdens de 3,5 uur durende overtocht zoek ik een plekje op het
winderige bovendek en houd ik mijn blik strak op de horizon gericht. Na een
aantal uur manoeuvreren we de Queen Charlotte Sound binnen en krijg ik een
eerste indruk van het natuurschoon hier. Picton is het lieflijke plaatsje waar
de ferry aanmeert en dit is een prima plek om een nacht of twee te verblijven.
Ik doe er de volgende dag een prachtige wandeling en vermaak me uitstekend in
het zonnetje aan de haven met een boek.
|
|
De haven van Picton met op de achtergrond de Marlborough Sounds. |
|
The Snout Trail is een prachtige hike langs de Queen Charlotte Sound. |
De westkust
In Picton zitten talloze autoverhuurbedrijven en bij één
van hen haal ik mijn huurauto op. Na een kwartiertje rijden ben ik gewend aan
het links rijden en zet ik koers naar Nelson waar ik Greg uit Wisconsin oppik.
We hebben elkaar leren kennen op de ferry en hebben contact gehouden omdat we
dezelfde kant op willen. We rijden door naar Westport, een wat slaperig
plaatjes aan de westkust. Hoewel de westkust regelmatig geteisterd wordt door
harde wind en veel regen, hebben wij stralend weer. We picknicken op het strand
en verheugen ons nu al op de rest van onze route, die ons over de Great Coast
Road voert.
|
Het uitzicht tijdens the Great Coast Road. |
|
De Pancake Rocks vlakbij Punakaiki, een leuke lunchstop tussen Westport en de Gletsjers.
En
terecht, blijkt de volgende dag als wij op weg gaan naar de Frans Jozef
Glacier. De weg volgt de grillige kustlijn en terwijl de zeemist langzaam
optrekt, worden we na iedere bocht weer opnieuw verrast door het prachtig uitzicht
op de dikbeboste heuvels, de helderblauwe zee en de woeste golven die tegen de
kliffen beuken. Eenmaal aangekomen in Frans Jozef, hebben dikke wolken van zee
zich rond het hooggebergte verzameld. De volgende dag begint regenachtig en we starten
de dag met een gebakje voor mijn verjaardag. Hoewel het droog wordt, blijft de
bewolking ons uitzicht op de gletsjer en Mount Cook verstoren. Ook bij de Fox
Glacier zien we weinig van de grote ijsmassa die de berg afglijdt en zetten we
na een korte wandeling in op beter weer in Haast, het laatste plaatsje dat we
zullen bezoeken aan de westkust. Haast bestaat uit niet meer dan een kleine
supermarkt, hotel en pub, maar voor ons is het een prima tussenstop op weg naar
het binnenland en inmiddels kunnen we weer van een stralend zonnetje genieten.
|
|
De Frans Jozef Glacier, gehuld in dikke bewolking. |
|
Tóch een stukje gletsjer gezien! |
De Southern Alps
We laten de kust achter ons als we de volgende dag via
de Haast Pass naar Wanaka rijden. We stoppen regelmatig voor een fotostop, want
de omgeving is hier schitterend. De volgende dag rijd ik naar Mount Aspiring
National Park en doe de Rob Roy Glacier Trail. Eindelijk een gletser in vol
ornaat! In Wanaka nemen Greg en ik afscheid van elkaar, mijn route zal me nog
zuidelijker brengen.
|
Lake Hawea op de prachtige route van de westkust naar het binnenland. |
|
Het prachtige uitzicht aan het eind van de Rob Roy Glacier Trail. |
|
Lake Wanaka
In
Glenorchy verken ik vanaf een paardenrug de vallei en doe ik een aantal kleine
wandeltochten. In dit gebied zijn verschillende films opgenomen, waaronder Lord
of the Rings, en als fan is het toch wel erg leuk om de omgeving te herkennen. Ik geniet van de bergen en dichte wouden.
|
|
De bergen in het Mount Aspiring National Park nabij Glenorchy. |
|
Lake Wakatipu is het langste meer van Nieuw-Zeeland, met een het noordelijke uiteinde het plaatsje Glenorchy. |
|
Deze bergketen nabij Queenstown heet, heel toepasselijk, The Remarkables.
Na een
nacht, naar mijn beleving veel te druk en toeristisch, Queenstown rijd ik naar
Milford Sound in het ruige Fiordland. Alleen de weg ernaar toe is al een
attractie op zich en gelukkig krijg ik die dag al een indruk van de fjorden,
want de volgende dag begint mijn boottocht met dikke bewolking en weinig zicht
op de hoge pieken. Toch is de boottocht ook bij bewolking of zelfs regen een
aanrader; het geeft een mysterieuze sfeer en langs de steile wanden van de
fjorden storten grote en kleine watervallen zich naar beneden.
|
|
De route van Te Anau naar Milford vraagt erom om veel stops te maken met dit soort uitzichten. |
|
De Milford Sound |
|
Eén van de grotere watervallen in de Milford Sound. |
Na een dag bijkomen in Te Anau vervolg ik mijn weg naar het
zuidelijkste gedeelte van het Zuidereiland; de Catlins. Veel mensen slaan dit
gebied vanwege tijdnood over: ik raad iedereen aan er toch echt een plekje in
het reisschema voor vrij te maken! In een hostel pal aan de schitterende Suray
Bay geven ontmoetingen met zeeleeuwen en een prachtige zonsondergang mijn dag een
gouden randje.
|
The Catlins |
|
Surat Bay is één van de plekken waar zeeleeuwen aan land gaan. |
De Westkust &
Centraal Zuidereiland
In Dunedin word ik hartelijk ontvangen door Noorse
Frida die ik eerder in Wanaka leerde kennen. Ze studeert hier en laat me de
leukste plekjes rond deze heerlijke studentenstad zien. We zouden het nog wel 5
dagen met elkaar uit hebben gehouden als mijn weg niet vervolgd zou moeten
worden naar Mount Cook.
|
Dunedin is één van de grotere steden in Nieuw Zeeland en biedt toegang tot the Otago Peninsula, een ruig schiereiland. |
|
Met Noorse Frida. |
|
Door de arctische zuidenwind wordt the Otago Peninsula soms in mist gehuld en dat levert prachtige plaatjes op zoals hier, vanaf Signal Hill in Dunedin.
Onderweg
maak ik een lunchstop in Oamaru en dit is weer zo’n typische plek waar je eigenlijk
langer wilt blijven. Talloze vintage- en tweedehands boekwinkels, cafeetjes en
haven maken dit een pareltje aan de westkust.
|
|
Pittoresk Oamaru |
|
Uren snuffelen in de boekwinkels en vintageshops! |
Ik
strijk neer in Twizel en helaas…ook nu besluit de hoogste berg van Nieuw
Zeeland zich niet aan mij te tonen. Drie dagen lang hoop ik op een blik op de
witte toppen van de zuidelijke Alpen hier, maar zware regenbuien laten mijn
plannen letterlijk in het water vallen. Het Sir Edmund Hillary Alpine Centre in
Mount Cook Village biedt enig vermaak op een regenachtige middag en verder
breng ik mijn tijd vooral lezend in mijn hostel door. Gelukkig lukt het op weg naar mijn volgende bestemming, Methven, om een kleine berg te beklimmen en van het uitzicht over Lake Tekapo te genieten.
|
Echt waar, daar achter die dikke wolken schuilt Mount Cook... |
|
Uitzicht op Lake Tekapo |
Eenmaal in Methven aangekomen is het weer de volgende dag goed genoeg om een wandeling naar Mount Sunday te maken, een grote heuvel omgeven door de uitlopers van de Alpen.
|
Mount Sunday |
|
Uitzicht vanaf Mount Sunday |
Vanaf Methven rijd ik door naar Kaikoura, een gezellig
stadje aan de westkust dat bekend staat om de vele mogelijkheden om zeedieren
te spotten. Ik ga de volgende dag aan boord van een klein bootje dat binnen een
mum van tijd omgeven wordt door honderden dolfijnen. Deze kleine Dusky Dolphins
laten de mooiste trucjes in het water zien zonder dat een mens hen verteld wat
te doen. Dit is zoals het hoort; dieren in het wild en in hun natuurlijke
omgeving, en met kippenvel op mijn armen laat ik het zeewater in mijn gezicht
spatten.
|
Dusky Dolphins in Kaikoura. |
Na Kaikoura is het tijd om mijn auto terug te brengen naar
Picton. Toch is mijn trip over het Zuidereiland nog niet helemaal klaar, want
je kunt onmogelijk het eiland verlaten zonder het Abel Tasman National Park
gezien te hebben. Omdat bussen hier niet heel frequent rijden, besluit ik al
liftend naar Motueka af te reizen. De vriendelijkheid van de locals wordt als
snel weer zichtbaar als ik telkens maar hooguit 5 minuten hoef te wachten en ik
in een paar uur tijd op de plek van bestemming ben. Dit gebied wordt de Golden
Bay genoemd; het zand is écht goudkleurig en de felblauwe lucht en het
azuurblauwe water maken het tropische plaatje compleet. De volgende dag loop ik
een aantal uur door het schitterende Nationale Park en peddel daarna in een
kajak terug naar het beginpunt. Wat een heerlijke manier om drie indrukwekkende
weken af te sluiten!
|
Golden Bay |
Eenmaal op de ferry naar Wellington laat ik alle indrukken
weer aan me voorbij gaan. In drie weken tijd heb ik ruim 4000 kilometer
afgelegd en de meest uiteenlopende landschappen gezien en mensen ontmoet. Het Zuidereiland
van Nieuw-Zeeland is zonder meer één van de mooiste bestemmingen die ik ooit aangedaan
heb en het is onmogelijk om één favoriete plek te noemen. Ik heb genoten van de
lange autoritten, de ontspannen en warme houding van de mensen die ik ontmoette,
van de hoge bergen, groene wouden en ruige kusten. Ik kan niet wachten om te
zien wat het Noordereiland voor me in petto heeft…
|
Uitzicht in Abel Tasman |
Thanks for another informative site. The place else may just I am getting that type of info written in such a perfect method? I have a challenge that I am simply now running on, and I’ve been at the look out for such info.
BeantwoordenVerwijderen