Op het juiste moment op de juiste plaats

Ken je dat gevoel, dat iets gebeurt met een reden? Dat de samenloop van zaken te uniek is om toe te schrijven aan toeval? Ik wil geloven in wat sommigen 'het lot' noemen: dat er soms dingen op je pad komen met een bedoeling. Maar de mate waarin we die zaken onze weg laten bepalen, hangt af van de keuzes die je maakt en in hoeverre je een 'teken'  herkent. Afgelopen dagen heb ik veel tijd gehad om hierover na te denken en ben ik ervan overtuigd dat op mijn reis bijzondere dingen zijn gebeurd...

Zoals ik eerder vertelde, ontmoette ik in Tofino een gezin dat aanbod om bij hen te overnachten in Kamloops. Geroerd door zoveel hartelijkheid terwijl we elkaar slechts 10 minuten kenden, nam ik hun aanbod aan en zo werd ik een week na onze ontmoeting opgepikt bij de bushalte door Liz. In hun enorme huis werd ik hartelijk ontvangen door Dan en hun dochters Sarah en Kathleen en werd een uitgebreide maaltijd voor me bereid. Al kletsend over mijn avonturen afgelopen week, vertelde ik dat mijn knie me enige belemmering opleverde in mijn plannen. Sinds een week of 2 schoot deze namelijk regelmatig op slot en wandelen werd een steeds pijnlijkere bezigheid. Het 'toeval'  wilde dat Liz arts is en zij stelde vast dat het mijn meniscus moet zijn die beschadigd is. Met had advies om een brace te dragen, pijnstillers te smeren en slikken en in Nederland in ieder geval een dokter te bezoeken, was ik gerust om komende twee weken nog van de Rocky Mountains te gaan genieten. Tijdens het beschrijven van mijn vervolgroute kwam een tweede toevalligheid aan het licht: precies de dag dat ik naar Jasper zal rijden met mijn huurauto, zullen zij daar gaan kamperen. Het aanbod om met hun te hiken daar en marsmallows te roosteren bij het kampvuur volgde en zo zal ik hen deze reis voor de derde keer treffen.

De volgende dag bracht Liz me naar de bushalte en had ik wederom heel veel geluk. Ik had namelijk de 12.05 AM bus geboekt, maar die was uiteraard al bijna 12 uur weg, aangezien het bijna 12.05 PM was. Met nog slechts 1 vrije plaats kon ik gelukkig alsnog met deze bus mee! In de bus had ik mooi een moment om even terug te blikken op mijn tijd in Victoria en zal ik jullie ook nog even mee terug in de tijd nemen. Na het afscheid van Libby op donderdagmorgen bracht de bus me naar het zuiden van Vancouver Island. Hier had ik via couchsurfing een slaapplaats geregeld voor 2 nachten bij Elain, een 75 jarige kunstenares die al veel van de wereld gezien heeft. Door haar verhalen, haar geweldige tips over waar heen te gaan en wat te doen in de stad was deze ervaring stukken prettiger dan die in Vancouver! Die middag slenterde ik door Downtown Victoria, nam een taxibootje naar Fishermans Warf, at fish&chips en vermaakte me prima. De volgende ochtend ging ik, warm ingepakt, doen wat heel hoog op mijn wishlist stond: orca's bekijken in hun natuurlijke omgeving! Met een zodiac stoven we over de zee en zag ik meer dan 30 orca's door het water glijden, wat een waanzinnig gezicht! De middag bracht ik door op een klein strandje waar Elain me over tipte en dat ik helemaal voor mezelf had.

De volgende dag vertrok ik om 08.00 aan mijn reis ruim 700 km naar het noordoosten. Via een bus, bus, ferry, bus, trein, metro en tot slot nog een bus kwam ik om 19.00 in Kamloops aan en werd ik dus opgehaald door Liz in Kamloops. Na mijn verblijf van 1 nacht bij hen, nam ik wederom de bus en kwam ik aan in Revelstoke, een klein stadje aan de voet van de Rockies. Helaas bleek een auto hier wel echt nodig om iets van de omgeving te zien, maar al koffie drinkend, uitslapend en rondwandelend heb ik me prima vermaakt totdat Rachelle en Ned mij de volgende dag oppikten.

En zo bracht ik afgelopen 5 dagen door op hun landgoed in de Blaeberry Valley aan de voet van de Rockies. Ned en Rachelle hebben in het verleden veel verwaarloosde honden opgevangen,  verzorgd en herplaatst.  Hoewel de opvang niet meer gaande is, hebben ze nog steeds 6 honden met allemaal hun eigen verhaal. Daarnaast maken hangbuikzwijnen Mary en Norah en paarden Phish en Marley en tot slot ontelbare bloeddorstige muggen de club compleet. Mijn 'werk' bestond uit het helpen voeren van de dieren, wandelen met de paarden en honden, wat onkruid wieden in het zonnetje en helpen met het eten maken. Jullie snappen wel dat ik het als erg zwaar ervaren heb ;-)
Rachelle bracht me op een, helaas erg bewolkte,  dag naar de kabelbaan, we dineerden bij naar van oorsprong Nederlandse moeder en de laatste avond maakte ik op verzoek wederom een rijsttafel die ook door Ned, Rachelle en hun vrienden erg gewaardeerd werd. 5 dagen was eigenlijk te kort,  maar wat een fijne plek was ook dit weer!

En ook hier was ik op het juiste moment op de juiste plaats. Ik heb in Calgary namelijk voor mijn laatste nacht al een luxe hotel geboekt.  Echter ging ik,  mede door de prijs en de ligging, toch twijfelen of ik niet beter een hostel zou nemen. Het antwoord kwam in de vorm van de paardenfysiotherapeute die hoorde dat ik terug vlieg van Calgary en zelf aanbood of ik bij haar wilde slapen, zonder dat zij u überhaupt van mijn dilemma af wist!

Voordat ik echter naar Calgary ga, heb ik nog een week om dat te doen waar ik al zolang naar uitkijk: de echte Rockies bekijken! Ik ben inmiddels in Banff aanbeland,  een megatoeristisch dorp waar busladingen Aziatische toeristen binnenkomen. Daar merk je echter niets van zodra je je op een van de vele trails begeeft rondom de stad. Nu mijn knie na een aantal dagen rust weer wat beter aanvoelde, durfde ik wel een korte hike aan. Met mijn voeten veilig ingetapet tegen de blaren ging ik weer op pad. Het weer is helaas niet zo stralend als afgelopen weken, maar gelukkig bleef het droog en kwam ik na 2,5 uur voldaan terug.  In mijn hostel zag mijn kamergenote, de 67 jarige Rhodeann uit de VS, mijn  brace en ze vroeg me wat mijn klachten zijn. Voordat ik het wist lag ik op ned en kreeg ik allerlei opdrachten: een gepensioneerde fysiotherapeute bleek mijn pad te kruisen! Rhodeann stelde me gerust: mijn knie lijkt zichzeld goed te herstellen en rustig wandelen kan prima. Die avond gingen we gezellig uit eten samen en werd me op het hart gedrukt dat ik haar op moet zoeken in San Francisco. Ik kan me vervelender vakantiebestemmingen voorstellen, dus wie weet wat de toekomst brengt...

Nu ik deze laatste woorden typ, bevind ik me inmiddels in Jasper, ruim 300km  noordelijk van Banff. Mijn autorit hier  naartoe is een blogpost op zich, dus daar ga ik volgende keer meer over vertellen en vooral van laten zien. Voor nu kan ik, omgeven door een landschap dat een diepe indruk op me maakt,  alleen maar zeggen dat ik op de juiste plaats ben...